بــــوی بهــــــار دوبــاره پیچید درمشامم
دلخوش بود وجودم غمگین است نهــانم
سویی فغـان و گریه سویی طبـل شادی
انـــــگار آدمیت رفتــــــه از ایـــن حــوالی
گویـــی دروغ گویــی دیگر سقیــم نباشد
شهــرت به راستگویی رمـز عــلیم نباشد
در گفتار چه زیبـا زشت و قبیح به کـــردار
اندیشه شـد فراموش نادیده شد پنــــدار
ای کاشک که بهاران در فصل جویــــباران
رقـــص گـــل و بنفشه بـــوی چمنـــزاران
مــا را شود مــولد همچـو طفـــــل نــوزاد
آری از پلیدی پــــــاک و نقـــــی و فــرزاد
نوشته شده در جمعه ۱۹ اسفند ۱۴۰۱ساعت 14:14 توسط جواد مهاجرپور| |
دل نوشته های دور...برچسب : نویسنده : 6javadmohajerpoura بازدید : 96