میقات

سحر می خواند چه زیبــا بر درختـی

بهاراست هان بلندشو چه نشستی

همه دشت و دمن گل گشت و گلزار

روان شــو بین همه کـــــوه و چمنزار

حیات از نـــو گـــــل از نـــو زد جـوانـه

خـوش و سختی بـــود رســم زمــانه

گهی شاد و گهی گریان گهی مـــات

زمان تنگ است چوحاجیان به میقات

چه خـوش گفت و نـکو مـــرغ بهـاری

کـه نــــاگــه آخــــر و وقتــی نــداری