نعمت

برف زيباي سپيد رقص كنـان     بـا چنـان شوقي او در آسمان

مست رويـــا كه گـويي ميرود     از زميـن بـــر بلنـداي جهـان

مي چرخيد و مي آمد زعرش      بي خبـر سـوي زمين لامكان

ناگه آن كه فرود آمد به جوي      با گل و لاي گرديد هم آشيان

همره خاشاك و خـار رو سيه      دور ماند از آسمان بي كـران

بي اراده در ره نزديك و دور     كو ابري تا دهد او  را امــان

قــدر نعمت را ندانستن همي

مي بــرد نعمت در آنِ زمـان