دل نوشته های دور

سال نو شد خانه نو شد جامه نو

گـــل بشکفت ارغـــوان و لالــه نو

نیست در حــــــالم ولی احوال نو

تـــــــازه ام کـــــن ولی جانـانه نو

آخــــر اسفنـــد و بـــاز بوی بهــــــار

گــــــل بـــرویـــد بلبلان بر شاخسار

زنـــده گـــــردانی طبیعت را ز خواب

حال ما هم خوش کن ای حافظ ز نار

میگـذرد روز و شب میگـذرند فصــل‌ها

هر چه نـگاه می کنم در گـذرند ابــرها

شور جوانی گذشت آه چه شد کودکی

تا به خود آیی شود بسته به تو‌درب‌ها

زندگانی شانس زیستن آنی و فردا تمام

آنکه قــدرش را نـداند نعمتش کرده حرام

دیــدن بـرگ گــل و بـوی چمنـزاران سبـز

همچو ابـــری بگذرد زود و نمی یابد دوام

نــو بهـــار است بیـــــــا زاده چـو پـــــروانه شویم

از گــل و طُــرف چمن شـــاد چـو دیـــــوانه شویم

سوسن و سنبل و نرگس همه جمع اند به رقص

تــو بیــــا رقص کنـــــان زاهـــد و مستـانه شویم

از روشنی و تابش از نور بگو

از بخت موافق و از سـور بگو

در کشمکش طلوع با تاریکی

از فتـــح تــلالـــو منصـور بگو

سایه هم از ما گریزان گشت و با خورشید نشست

نـــــــور در جــــــــانش تـلالـو میــــــزد از روز الست

نـــوبت مــا هــــم شــود نــا دیــر و نــا زود موقعش

سایه هـا قــد می کشند وقت غروب با جان مست

صبحی دگر و طلوع خورشیدی دگر

غم بـــر دل من چیره نمیدانی مگر

دیگر پـــدرم نیست بکرد عزم سفر

می جویم و میگردم زو هر گونه اثر